To prawda, że związki zawodowe nie powinny się angażować w naprawianie kapitalizmu, co jednak nie wyklucza żądań prowadzących do odebrania maksimum uprawnień pracodawcom i biurokratom w celu przekazania ich zwykłym ludziom. Zapowiadany przez rządzących pakiet antykryzysowy spotka się prawdopodobnie z masowym sprzeciwem.

28 marca był w Europie zachodniej dniem protestów pod hasłem "Nie będziemy płacić za wasz kryzys". Największe demonstracje odbyły się w Londynie, gdzie protestowało ok. 35 tys. osób, we Frankfurcie nad Menem (25 tysięcy osób) i Berlinie. W tej ostatniej demonstracji wzięło udział ok 30 tys. osób, w tym ok. 7 tys. w bloku radykalnym grupującym lewicowych autonomistów, syndykalistów i anarchistów.

Dziś odbyła się w Warszawie demonstracja związkowa zorganizowana przez Sierpień’80 i związki zawodowe pracowników pogotowia ratunkowego. Wzięło w niej udział ok. 2000 osób w tym delegacja Inicjatywy Pracowniczej z łódzkiego Hanpolu.

Słowo „kryzys” zakorzeniło się w naszej mowie już chyba na tyle głęboko, że długo jego nie zapomnimy. Należy się jednak zapytać, co tak na prawdę ono znaczy, tj. jaki jest jego sens i cel. Jeśli zastanowić się nad tym dłużej dojdziemy do wniosku, iż słowo „kryzys” nie jest wcale jednoznaczne.

W Stanach Zjednoczonych ma zostać uchwalona Ustawa o wolnym wyborze pracowniczym (tzw. Employee Free Choice Act), która znacznie ułatwi zakładanie związków zawodowych. Na łamach „Washington Post” opublikowany został list wielu znanych ekonomistów popierających ustawę.

Mamy kryzys. Nie powinno nas to specjalnie dziwić. Kapitalistyczna gospodarka targana jest recesją dość często i regularnie, mniej więcej co dziesięć, kilkanaście lat. Wskazują na to nie tylko wskaźniki markoekonomiczne, ale także cyklicznie występujące fale niepokojów społecznych, będących efektem kryzysów gospodarczych.

Kiedy 18 września opisywałem panikę na światowych giełdach („Krach na giełdach”), tego samego i następnego dnia indeksy poszybowały w górę. Stany Zjednoczone zapowiedziały, że przeznaczą jeszcze 700 mld dolarów dodatkowych pieniędzy na ustabilizowanie sytuacji. Wśród spekulantów wywołało to zrozumiały entuzjazm. Kiedy jednak wszyscy „przespali” się z tym problemem, zrozumieli, że właśnie zmienia się globalna gospodarka i nie da się wyleczyć syfu za pomocą pudru.

Nastroje paniki ogarnęły ostatnio większość światowych giełd, które przeżywają ciężkie chwile już od wielu miesięcy. Ceny akcji, sztucznie podbite w wyniku spekulacji, runęły w dół na łeb i szyję. Nic nie pomogło, że banki centralne i rządy w USA, Europie i Rosji wyłożyły na pomoc upadającym bankrutom, tylko w ciągu ostatnich trzech dni, ponad 300 mld. dolarów! To mniej więcej tyle, ile polskie państwo wydaje przez blisko trzy lata. Sytuacji nie uspokoiła też wiadomość sprzed kilku dni, że rząd amerykański zdecydował się znacjonalizować dwa bankowe giganty udzielające w USA kredytów hipotecznych: Fannie Mae i Freddie Mac. Na zapobieżenie „krachowi stulecia” wydano dotąd ok. 2 bln dolarów z publicznej kasy, których się już w zdecydowanej większości nie odzyska. Mimo tego światowy system gospodarki kapitalistycznej pogrążą się w kryzysie.